نصرت، اعلامیه ها را زیر پیراهنش گذاشت. دکمه بالای آن را بست و با روحانی مسجد دست داد.

– خیلی مواظب باش آقا نصرت!

– چشم حاج آقا!

کیف مدرسه اش را از کنار دیوار برداشت و از مسجد خارج شد. چند قدم از مسجد دور نشده بود که کسی از پشت روی شانه اش زد. با سرعت برگشت و گفت: «بله؟»

مصطفی برادر زاده اش بود. خندید و گفت: «سلام آقا نصرت! تو مسجد چیکار می کردی این وقت روز؟»

نصرت دست مصطفی را که هنوز روی شانه اش بود، در دست گرفت و گفت: «بابا، دینتو شکر! نزدیک بود سکته کنم.» مصطفی که همچنان لبخند بر لب داشت، آرام گفت: «بله دیگه! آدم وقتی مشکوک باشه، همش می ترسه که نکنه گیر بیفته.»