وقتی به باغ سپهری و ساختمان نیمه ساخته رسید، از دوچرخه پرید پایین. آن را گوشه ای به دیوار تکیه داد و به پشت ساختمان رفت. باید به طبقه سوم سیمان می برد.

محمد از پله های ساخته نشده پایین آمد. با تعجب او را نگاه کرد. روی پیشانی اش دست گذاشت و گفت:

– تو چرا آمدی؟ برگرد خانه! تب داری.

– چرا من را بیدار نکردی؟

– چون حالت بد بود، مادر گفت صدایت نکنم.

– باید صدایم می کردی.

– تو حالت خوب نیست، داداش. برگرد خانه! این طوری که نمی توانی کار کنی.

– چرا می توانم. حالا ببین!

بعد زنبه را پر از سیمان کرد و از پله ها بالا رفت.